In geval de verkoper kiest voor een niet-exclusief mandaat aan een makelaar, tekent hij zo’n contract meestal met meerdere makelaars.

Hoe meer makelaars een contract hebben, hoe lager de kans dat een individuele makelaar betaald zal worden. Vaak leidt dat tot passief gedrag van een makelaar: Hij hangt de advertentie in zijn etalage of zet hem op zijn website en wacht af. Pas als er zich spontaan een potentiële koper meldt, zal hij pas zijn best doen om het pand te verkopen. Helaas levert dat vaak dwingend gedrag op van de makelaar in de richting van deze potentiële koper. Immers, een andere makelaar met een andere koper zou eerder kunnen zijn en dan krijgt de verliezende makelaar niets voor zijn inspanningen. Door al die non-exclusieve mandaten is de Franse onroerend goed markt nogal hijgerig. De makelaar staat altijd aan te dringen om snel wat te laten tekenen, ook al is er in geen velden of wegen een andere geïnteresseerde te bekennen.

Frankrijk kent niet het principe van sequentiële onderhandelingen (er wordt dan slechts met één potentiële koper onderhandeld; alleen als die afhaakt komt een volgende potentiële koper in beeld) en helaas zijn ook verkopers niet altijd eerlijk over het aantal mogelijk geïnteresseerde kopers.