Onlangs hadden we een dossier waarin de notaris (voorgedragen door de verkoper en geaccepteerd door de Nederlandse koper) er zo’n zootje van had gemaakt dat we de koper hebben geadviseerd om alsnog een eigen notaris te kiezen, zelfs toen er al drie concepten van het compromis de vente op en neer waren gekaatst.

Verkoper woedend, notaris woedend. Beiden hebben de koper geadviseerd zich van deze incompetente adviseur te ontdoen en zich gewoon te houden aan de Franse gewoontes.

Na wat onderzoek bleek dat notaris en verkoper elkaar privé wel erg goed kenden. Ze waren zwagers. Daar hoeft niets mee mis te zijn, maar opletten kan geen kwaad. We hadden heel veel moeite om de notaris ervan te overtuigen dat de kopers pas zouden tekenen indien enkele voor hen belangrijke bepalingen zouden worden toegevoegd aan het compromis de vente. Wat ons verder verbijsterde was dat de notaris maar geen onderscheid kon (of wilde) maken tussen een Certificat d’Urbanisme en een Permis de Construire. Dat vonden we toch wel erg vreemd. We hebben nooit achterhaald of het pure incompetentie was van de notaris of boze opzet, maar toen we de derde versie van het compromis de vente onder ogen kregen bleken alle toevoegingen en veranderingen die we in de tweede versie hadden aangebracht ten opzichte van de eerste versie, in de derde versie weer te zijn teruggedraaid. En toen waren we het zat en onze klant, de kopers, ook.

Het komt voor dat indien Fransen hun gelijk niet kunnen halen met argumenten, ze nog wel eens willen zwaaien met het ultieme argument: jullie zijn buitenlanders, jullie kennen de gewoontes niet van dit land. Dat kan allemaal wel zo zijn, maar u tekent met het compromis de vente een contract waarmee u eigenaar wordt van onroerend goed in Frankrijk. Dus het moet gewoon tot in de puntjes goed geregeld zijn. Wie trekt er aan het kortste eind, denkt u, van de Franse gewoonte om de zaken onderling tussen vriendjes (verkoper, makelaar, notaris) goed te regelen….? Juist!

Moraal: verreweg de e meeste Franse notarissen zijn keurige en competente mevrouwen en meneren, maar ook hier zit er wel eens een rotte appel tussen. Vooral als verkoper, makelaar en notaris elkaar erg goed kennen is het oppassen. De verleiding om de buitenstaander, de koper, gezamenlijk een poot uit te draaien kan dan wel eens net iets te groot worden.